sábado, 1 de agosto de 2015

Que bonic seria portar de tornada a algú del cel, t'imagines?
Suposo que tothom té algú al cel que necesita que torni, o més d'una persona com en el meu cas, encara que ara realmente nomès necesito que tornis tu tieta.. no saps el que et trobem a faltar aquí abaix.
Quan em vaig enterar fa uns mesos que et van detectar càncer el món em va venir a sobre, no sabia com reaccionar, ja que al avi li havia passat el mateix i no et volia perdre a tu també, tot anava més o menys bé i t'anaves recuperant de l'operació, tot semblava bé, fins que van dir que potser tenies metastasis i el tumor el tenies a altres llocs del cos, encara que ningú ho sabia per segur, pensava que aquesta merda només la tenies a l'esquena i que no pasaria res, fins que fa unes setmanes tot es va complicar, jo no estava molt enterada, suposo que no volia saber-ne del tema per por.. por a perdre't. Fins fa uns dies que et van ingressar, tots pensavem que era per falta d'oxigen encara que la cosa anava empitjorant, no m'en vaig adonar fins que el papa em va trucar plorant dient que et quedaven hores de mi vida, allà tot el meu món si va caure com si fos un mirall fet trossos.. no m'ho podia creure, mai havia plorat d'aquesta manera, i el que més dol em provoca es que no em vaig poder despedir de tu.
Per això t'escric aquesta carta; durant tota la meva vida has sigut una mare per mi, m'has cuidat com ningú, el teu sonriure i les teves ganes de viure.. t'explico un secret? Sempre que et veia em feies oblidar de tots els mals que tenia, no sé com t'ho feies pero gràcies, gràcies per tots el moments viscuts, gràcies per ser tu, gràcies per no perdre mai el somriure, gràcies per no vèncer mai contra el càncer i contra res, suposo que tots ens anem en algún moment, i el teu va arribar, encara que era massa d'hora.. es dur veure com tu mors quan tu em vas veure nèixer i creixer, es molt dur tieta.. gràcies en definitiva per ensenyar-me milers de coses que mai oblidaré, cuida'm des d'allà un siguis siusplau, a mi i a tota la familia.. ara junt amb el avi sou els meus àngels allà adalt.. t'estimo tieta, més del que pensaves.
Fins aviat..👼❤

sábado, 18 de julio de 2015

Posdata.

Que todo empezara como por arte de magia, como sin buscarte te encontré y me cambiaste la vida por completo.

Y es que te das cuenta de que todo pasa por alguna razón aunque sea sin quererlo, de que no todo es en blanco o negro, que puedes ser feliz de verdad y enamorarte en un abrir y cerrar de ojos. Por qué llega el día que conoces a la persona con la que tienes claro que quieres pasar el resto de tu vida, aunque fueras la chica más indecisa y insegura en la faz de la tierra, por qué en ese momento de la vida no te da miedo volar si lo haces a su lado, no te da miedo mirar debajo de la cama por si hay el monstruo que te decía tu padre que habia cuando eras pequeña, ni te preocupas por nada por qué sabes que estará contigo hasta el fin de tus días secándote las lágrimas y haciendote reir como una tonta. Y es que eso me a enseñado la vida hasta ahora, a disfrutar de las pequeñas cosas como una sonrisa a mitad de un beso o simplemente encajar las manos al ir dando un paseo... Por qué esas son las cosas que se recuerdan toda la vida, pequeñas cosas que dejan grandes recuerdos.

Y prometo hacer todo lo posible para hacerte feliz, prometo solo encajar mi mano con tu mano, prometo llevarte conmigo al fin del mundo, prometo despertarte cada día con los besos que tanto te gustan, prometo hacerte tocar el cielo sin que vuelves, prometo que habrá la personita que te llamará "papá" cuando te levantes por la mañana... por prometer puedo prometer muchas cosas pero solo te pido una, que nunca me sueltes la mano .

Posdata: Nosotros.

martes, 9 de junio de 2015

Solo tú.

Me paro a pensar en tantas cosas, en como a podido acabar todo lo que teníamos, y esque retrocedo un poco en la memoria y sigo sin creermelo, todas las promesas que nos prometimos, ese para siempre , ¿Donde está? Supongo que es de los de ahora, de los que duran un instante, todo paso lo suficientemente rápido como para que no pudiera reaccionar a tiempo, porqué realmente pasó por eso, por tiempo. Que me miro al espejo y solo veo un cuerpo sin brillo, te llevaste todo el que tenía y con él mis ganas de permanecer luchando por algo que nunca conseguiré, ser feliz. Recuerdo todas las promesas que me hiciste en su momento, tiene su gracia que a dia de hoy no hayas cumplido ninguna y sé que no lo harás, puedes sentirte orgulloso de las veces que me has hecho sonreír y feliz a través de una pantalla, haciendo planes juntos hablando por teléfono que se que nunca se harás, sientete orgulloso de que por ti siga adelante con mis estudios y cada dia vaya mejorando más, hazlo también por volver a hacerme creer en el amor aunque sea temporalmente y por hacerme creer en la magia cada vez que te miraba a los ojos y ellos me hablaban, que sonará a loca pero sí, como decías tu con la mirada hablas.. sientete orgulloso por ser el primer chico que me ve llorar y me verá llorar en toda mi vida, pero no te sientas orgulloso por el motivo, ojalá te des cuenta que te alejas de mí porqué te quiero más de lo que pensabas, que en la vida vas a encontrar a una chica que te cuide y crea en ti como yo, que te haga de madre y de mejor amiga por tu propia seguridad, ponte a pensar ahora en todo lo que pudo ser y no fue, dile a tus hijos que pude ser su madre, porque cuando me veas de la mano de otro chico pensarás en lo que dejaste escapar por miedo, cada vez te noto más lejos, y no porque yo quiera, sino porque tu quieres alejarme de ti, me estás convirtiendo en una extraña, me voy porque no encuentro razones para quedarme, lo he intentado a muerte por ti, pero no has querido, suerte en la vida, espero que encuentres a otra chica con la que tener recuerdos y momentos bonitos, aunque sé que siempre te vas a acordar de la chica que te demostró que la vida no es tan mala como parece, porque en definitiva, somos desconocidos que nos conocemos demasiado bien, y creeme que nadie te conocerá mejor que yo, cuidate.
Att: la mujer de tu vida.

sábado, 30 de mayo de 2015

Tot.

Suposo que havia d'arribar l'hora de que tot sortís a la llum, no sempre podia amagar-me rera jo mateix, al cap i a la fi el que m'avergonyia de decir, l'amor m'ho a fet escriure.
Mai m'agues imaginat aquí escribin-te això, tampoc sabia  que servis per extressar-me, bé, crec que tu tampoc t'ho creuràs, pero si, es per tu i nomès per a tu. Se que sóc el tipic noi que està amb moltes a l'hora, que sembla que cap l'importi de veritat, pero quan vas apareixer tu per aquella porta groga, un dijous a les 8 del matí, et preguntaràs com ho se, la veritat esque res de tu se m'ha oblidat, des d'aquell dia em vas deixar sense respiració, sense paraules per a poder dir-te, suposo que ja en aquell precis instant sabia que series un pilar a la meva vida. Bé, continuo, jo fins aleshores no tenia apresi per res ni per ningú, estava al meu rollo amb els meus amics, et mirava de reull a classe, fins i tot mig adormida ets preciosa... En aquell moment estava en una etapa molt dura per a mi, i per sort un dia em vas obrir i vam començar a parlar, té dit alguna vegada que esperava aquell dia desde feia setmanes? Tot anava bé, jo com sempre vacilan-te i tu et picaves com tant m'agradava, fins que vam quedar sols i vaig poder donar-te aquell petó que es va convertir en l'inici de tot. Se que tu ets una noia bona i jo un noi de barri, dels pitjors d'aqui, no m'he criat en un ambient bó ho sé, no he sigut el millor noi per a cap noia, pero era perquè no havia trobat l'amor de veritat, però tu vas trencar tots els meus esquemes, la meva rutina, ho vas capgirar tot, i no saps com t'ho agraeixo. He trigat mesos per a dir-te tot això, i ja es tard per arreglar-ho, encara i així t'ho escric, mai m'havia atrevit a dir-te res del que sentia, no sóc un noi que s'expressi, i per desgracia es un dels meus pitjors defectes... amb llàgrimes als ulls et dic tot el que sento, perquè se que mai ho llegiràs, he arribat massa tard, encara i així, només volia dir-te que has sigut el millor que m'ha passat mai, no tinc por o vergonya ara de cridar als quatre vents que t'estimo, estic bojament enamorat de tu, i més igual el que diguin, més igual el que puguin pensar, t'he donat el millor de mi encara i no tenir res, lliutant amb tu fins l'ultim sospir, gracies per tot petita, cuida'm des d'on estiguis siusplau.. mai t'oblidaré.

miércoles, 13 de mayo de 2015

Donde estés.

Hola Iaiona,
¿Te acuerdas de mi? Bueno, no sé porqué hago esa pregunta, está claro que si, pero... supongo que no me reconocerás, han pasado 13 años ya, la gente cambia y crece, se da cuenta de muchos errores que a cometido y muchas cosas que a dejado de hacer por miedo. Cada dia me vienes a la cabeza aunque no te lo creas, eras tu quien de pequeña me alegraba los dias con tu sonrisa, cuando me sentaba encima tuyo y el mundo se me olvidaba por completo y jugabamos horas y horas, yo no para entonces era muy pequeña y no me daba cuenta de que tu te ibas apagando como una vela, ya no era como el primer dia, pero aún así veia corriendo a ti con más  ganas que nunca, los cuentos que me explicabas, las veces que me diste la comida, eso se me quedó grabado en la memoria y dudo que se me vaya nunca, te fuiste apagando y apagando, hasta que te fuiste, yo no sabia que habia pasado, no te veia, no sabia nada de ti, era muy extraño, ¿Pero como explicarle a una niña de dos años que se habia muerto una persona? A medida que me hacia grande lo entendí, y creeme que a día de hoy sigo sin superarlo del todo, no puedo hacerlo.
Cada vez que hago algo mal, que me llevo una decepción, me dicen que nunca lo lograré, me hundo yo sola, me acuerdo de ti y del abuelo, ya, ya sé que no teniais nada que ver, pero aún así, gracias a vosotros lo consigo, para que esteis orgullosos de mi, ¿Lo estáis verdad? Nunca he querido avergonzaros, aunque para mi desgracia sé que en alguna ocasión lo he hecho. La abuela está bien, se nota que eras una buena madre, fuiste mi madre dos años y ahora lo es ella, aunque nos peleemos por todo la quiero a rabiar, será cosa de familia.. bueno, me pasaba por aquí solo para decirte que te echo de menos, a tí y a mi abuelo, pero te juro que os vais a sentir orgullosos de mi apartir de ahora, te quiero muchísimo, y nunca querré a nadie como a ti, ojalá alguien ahí arriba disfrute de tu sonrisa como lo hacía yo.. hasta pronto.

sábado, 25 de abril de 2015

Suerte.

Quizás tenías razón cuando decias que no lo volviera a intentar, que no iba a servir de nada, ibamos a volver a las mismas, pero ya sabes, a cabezota no me gana nadie y a luchadora menos.
Sí, me a costado meses entenderlo, nada dura para siempre, estabamos tan bien juntos que no nos dimos cuenta que los finales felices no existen, deseaba tanto estar a tu lado que todo me cegaba, hasta que comprendí que no estaré toda mi vida esperandote, llegará el momento que deje de sentir lo que siento por ti, el dia que te enamores de otra chica, y yo, supongo, encuentre a quien de verdad me merezco, me has regalado los meses más felices que podré tener en años, y por ello te lo agradezco tanto.. Por qué sé con certeza que al fin y al cabo acabarás leyendo esto, y por mucho que me cueste admitir y escribir esto, lo estoy haciendo, no por ti, no por nuestra historia ni nuestras promesas, si no por mi, creo que me merezco que alguien me valore como necesito, sé que nunca encontraré alguien como tú, la primera vez que te enamoras nunca se olvida, por qué no encontraré a mi otro yo,  por qué solo lo eres tu, no habrá 'otra mitad', pero aún así, se que seré feliz, algún dia, y espero que tu también, gracias por todo, cuidate, te quiero.

Quizás es mejor eso de cada uno por su lado, juntos nos ibamos al cielo pero nos haciamos daño.

viernes, 3 de abril de 2015

Nunca.

Vale, está bien! Deja de aparecer por mi cabeza, dejame poder olvidarte, deja de venir a mi cuando estoy bien para inundarme a lágrimas con los recuerdos, no quiero recordarte, no quiero verte, no quiero besarte, no quiero nada de ti, solo quiero rehacer mi vida, pero no me dejas. Todo lo que pasamos, todo lo que vivimos... ¿Por qué siempre vuelves a mi cabeza? No te quiero, es más, te odio, por enamorarme y dejarme tal cual estoy, por hacerme ser la chica más feliz del mundo para luego irte, no te entiendo, no entiendo nada, no entiendo como aún daría lo que fuera por tenerte a mi lado, por volver a nuestra historia, que si, todo tiene final, pero no que fuera el final tan pronto ni el cuento tan corto, no me lo creo, no puedo creermelo, después de todo, la tonta enamorada soy yo, cuando se con certeza que ni td acuerdas de mi, que si te abro te daré igual, que si voy a verte ni aparecerás, por soy eso, una simple chica que pasó por tu vida, nada más..
Nunca te voy a mandar esto, nunca lo vas a leer, nunca te vas a enterar de que aún sigo siendo la misma imbécil que te hizo el tio más feliz del mundo pero aún así no lo quieres admitir, por qué si, me das igual, me das igual, pero te quiero y te echo de menos, joder, lo siento, nunca quise aparecer en tu vida.
¿Esto es lo querías conseguir verdad? Felicidades, lo has conseguido, nunca te voy a olvidar.

lunes, 30 de marzo de 2015

Ladyblack.

La habían dejado en ruinas tantas veces que ya se pensaba que Roma era su lugar.
Tenía ese algo especial en la mirada, ese destello de luz, de esperanza, de alegría, ese algo especial, como dicha ciudad, nadie lo había descubierto aún, se escondia detrás de una mirada fria, ténue, rota, destrozada por cada uno de los chicos que habían pasando por su vida, en realidad, esa chica, no era así, no era tan oscura.. no tenía esa mirada que pedía gritando ayuda, no vestía de luto cada vez que la miraban. Tenía una forma extraña de querer, no era la típica chica, pero por eso mismo era tan deseada, pasaba desapercibida por todos, pero quien la conocía, nunca quería desaparecer de su vida, era algo extrambolico, mágico, ese poder que tenía, ninguna otra lo poseía, la forma en la que sonreía, aún y estando más rota que un espejo después de caerse al suelo, aún y eso, manteía la sonrisa, no era de anuncio, pero estaba ahí, era una sonrisa especial, ella en sí era un poco como de otro mundo, a la hora de hacer cualquier cosa tenía maneras de hacer las cosas que nadie entendería jamás, ni quería que lo entendieran. Contaba cada una de las estrellas que veía para desear algo que nunca se podría cumplir, hacer los sueños realidad, que un dia llegaran a entender que ella no había cambiado por gusto, si no por todo el daño, ella no quiso, pero perdió la batalla, y se convirtió en..algo así como la oscuridad.

domingo, 15 de marzo de 2015

140315.

Y, de repente, un día cualquiera, conoces a alguien que, sin darte cuenta y sin quererlo, te hace sonreír,y  que, además, llega a comprenderte mejor que cualquier persona cercana, sientes conocerlo de toda la vida, aunque nunca lo hayas visto, es como si fuese un motivo que te haya perseguido al mismo tiempo en que estuviste huyendo, tratando de encontrar una razón por la cual valiera la pena luchar.
La encuentras. Estaba en un lugar sin esperanza, en un lugar inhabitable. Poco a poco va haciendo un hueco en tu vida,finalmente lo hace. Abarcó la mayor parte de tu tiempo y de tus pensamientos. Echó raíces en lugares donde nadie más había estado, en esa parte donde te tocabas a diario y sentías un vacío enorme.
Ahora ese vacío está lleno de vida. Y te preguntas: ¿Cómo una persona que conocí por casualidad se convirtió en la persona que había buscado toda mi vida? Y es ahí, justo en ese momento, cuando comienzas a creer en la magia.

martes, 24 de febrero de 2015

Recuerda.

La abrazaría fuerte para reconstruirla. Si la tuviera así de cerca como tengo las malas noticias la abrazaría hasta lograr que los fragmentos en los que se ha convertido vuelvan a perfilar su sonrisa. La abrazaría fuerte, tan fuerte hasta que mi cuerpo se adormezca y olvide que yo también estoy hecho pedazos, le cantaría al oído una nana para que se durmiera y así poder ver su carita al descansar, le daría mil besos para qué así supiera que aun que no todo es tan bonito como parece, siempre quedan cosas que valen la pena. Por qué, cuando la veas llorar, destrozada, débil, con los ojos hinchados de llorar toda la noche por algo que ni ella sabe como arreglar, es cuando te das cuenta, de que harías lo posible e imposible para ver esa sonrisa que te deja loco perdido, esas tonterías que solo ella sabe como hacer, esas cosquillas, esos besos, por qué si, está destrozada, está hundida, está jodida, hasta puede llegar a estar loca, pero, por ti, y de verdad, en esos instantes es cuando más la tienes que cuidar, por qué te quiere a tí, quiere que la cuidas tú, en las buenas en las malas y en las peores, y ahí te das cuenta, de lo enamorado que puedes llegar a estar, y que en el fondo, no eres tan imbécil y chulo como decías ser o aparentar.

sábado, 7 de febrero de 2015

Todo a su tiempo

Y esque es solo un tio, de los muchos que te vas a encontrar a lo largo de tu vida, por los que te vas a rayar, llorar, joder y cabrear, te piensas que puede ser diferente, que con este todo puede ser posible, que irá bien, e incluso te haces ilusiones, te promete la luna, cuando sabe que no te puede bajar ni una estrella, y tu, como una tonta, caes, y esque es así, un circulo vicioso, pero te das cuenta, que a sido una perdida de tiempo, que de verdad no era ni un tio al que pudieras llegar a querer, solo te mantenia con la esperanza el pensar que con el si podria funcionar, pero no miniña, ya lo has visto, las cosas siempre llegan a su fin, y con esto, y con todo, que te jode? Es normal, que vas a llorar por él lo que no está escrito? También, pero todo se supera, y más esto, porque te queda toda la vida por vivir, y no vale la pena estar mal ni por un tio ni por nadie, porque eres quien menos se lo merece, asi que, hazme caso por una vez en tu vida, porqué llegará el momento, que conocerás a un tio, y de verdad, a partir de allí, sabrás que es el con quien quieres pasar el resto de tu vida, pero hasta que llegue el momento o te des cuenta, disfruta, que tienes 15 años, desde cuando es edad para sufrir? Que me tienes a mi, ahora y siempre, en las buenas en las malas y en las peores, y eso, que aunque no sea un tio, eso, nunca se acabará, eso te lo prometo, ya sabes boba, a ser feliz.

lunes, 2 de febrero de 2015

El amor de tu vida.

Así sin más ese chico que te alegraba el puto dia solo con un 'buenos dias', el que te hacia reir como nadie podia se convirtió en tu debilidad, y sabias que desde ese preciso momento tu vida no volveria a ser la misma, sin sus besos, sus abrazos, sus 'te quiero', sus cosquillas tu no eras igual..
Todo lo que el te decia o demostraba era lo mejor que podias tener en ese instante, hasta el punto de pensar que realmente eso duraría lo que no está escrito y que todo el mundo os envidiaría. Un día eso que creías irrompible, se rompe al igual que tu, era un dolor que no se podía explicar, solo sentirlo, ese momento en que gritarías a todo el mundo que le quieres, pero te los guardas por temor a cagarla más. Pasan los dias, y todo sigue igual, no puedes evitar llorar al ver vuestras fotos, las que un dia te llenaban como nada en el mundo ahora hacen efecto contrario.
Y esque si llego a saber que ese dia era el último, nunca me hubiera ido de tu lado, si hubiera llegado a saber que esos serían los ultimos besos que nos dariamos nunca hubiera parado, sin alas me hacias volar, y eso, no todos lo consiguen. Ojalá todo fuera de otra forma, si hubiera llegado a saber que ese seria la ultima vez de encajar nuestras manos a la perfección nunca te hubiera soltado.
Y esque las cosas no pasan como realmente quieres, un dia te ves, así, tal cual, enamorada del amor de tu vida, rota en mil pedazos como un cristal, sin saber que hacer contigo misma, si luchar o si no, si decirle todo lo que piensas y dejarlo así, porque te das cuenta, que dependes de su sonrisa, de sus mensajes, de sus besos, porqué, es cuando entiendes que nunca habias sentido esto por nadie, y nunca lo sentirías por nadie más, tropiezas siempre con la misma piedra, pero no por torpe sino porque te gusta, y eso, eso, nadie lo puede cambiar.

martes, 27 de enero de 2015

y bueno.. gracias.



Sé que estàs acostumbrado a que yo te busque, a que sea siempre yo la que inicie la conversación. Siempre he estado ahí para tí, haciendo hasta lo impossible para verte sonreír. Te he esperado mucho, però desde este momento mi corazón me ha dicho que deje de sofrir por alguien que no me valora. Quisiera que aprendieras a querer lo que te rodea, a apreciar los pequeños detalles que otras persones, con mucho amor, te regalan. Quisiera que sintieses mi falta, que sintieses lo mismo que yo sentí. Quiero que veas que el mundo no gira entorno a ti, que no siempre tendrás lo que desees, sinó lo que puedan darte, y que a la larga verás que era lo que realmente necesitabas. Nota mi falta, yo que se un día echarás de menos mis llamadas a cualquier hora, mis tontos mensajes de Buenos dias, mis celos, mi fea sonrisa. Porqué asi es la vida ¿no? Una vez te alejas y olvidas a esa persona que tanto quisiste, ella viene a ti, ilusionandóte de nuevo, diciendóte que te ama y que sueña todas las noches.. te vuelves el malo de la pel•lícula. No pienso ser como tu, yo estoy dispuesta a darte mi amistad y a perdonar todas tus mentiras y rotas promeses, estoy dispuestaa darte la mano, porqúe aún a pesar de todo, formes parte de mi vida, de mi pasado y fuiste alguien que me enseñó muchas coses que sé que en un futuro me serviran. Por esa parte gracias, por la otra, suerte en la vida.T

Pesadillas sin fin.



Fue entonces cuando se despertó de lo que pensaba que era una pesadilla, pero por desgracia era la cruel realidad, a la que estaba atada de manos y pies, la cual quería cambiar, pero no sabia ni como ni cuando.

Se levantó y lo vió, esas ojeras y esa sonrisa habitualmente forzada..

"Esa chica que antes era feliz, la que de verdad sonreía, no solo para aparentar algo que de verdad no era así, esa chica de ojos caramelo y pelo castaño, lo típico, nada del otro mundo, aunque a la gente ya le gustaba así, tal chica a dia de hoy es la que hace lo posible y lo imposible para verse como antes, bien de una vez por todas, la que con un retulador marca su cuerpo para diseñar como le gustaría ser, la que ya no tiene ese entusiasmo al ir de compras porque nada le queda bien o eso piensa ella aunque le digan lo contrario, la que nunca come delante de sus amigos por miedo o verguenza a que le digan cualquier cosa. -pensó."

Se quedó frente al espejo contemplando lo que más odiaba, ojalá pudiera dispararle, pero las balas desgraciadamente no atraviesan espejos. Le empezaron a caer lágrimas sin parar, aunque nunca le había gustado llorar, ni en público ni ella sola, supongo que no era mucho de expresar sus sentimientos, pero esa vez era invebitable, había algo que la hacía débil, ella misma. Se empezó a vestir como cada día, sin ganas, y lo que más le disimulara la figura, almenos así se sentía un poco mejor.

"Va, otra vez, sonrisa intacta, que no se den cuenta de que 'esa chica' de verdad no es así, un dia podrás volver a ser tu, algún dia.."

Sí, esa chica, esa chica de aquí, era yo.