miércoles, 11 de abril de 2018

Como cada día

Hoy, como cada día, me vienes a la mente, seria un día normal y corriente si no fuera porque es tu aniversario; Me acuerdo que cada año íbamos a tu casa a celebrarlo con el pastel que tanto te gustaba, ponías tu cara de sorprendida al verme aunque ya sabías que sería la primera que verías al abrir la puerta. 
Sé que te escribo mucho menos de lo que debería, perdóname, pero después de casi 3 años aún no me hago a la idea de que ya no estás conmigo, ya nada es igual, me pintabas la vida de un color que ya no logro encontrar por ningún rincón, nadie logra hacerme sentir como tú lo hacías, necesito tus abrazos y tú sonrisa de todo irá bien si estás conmigo, necesito que vuelvas, necesito verte, tengo que decirte lo que nunca te dije por aparentar que no me dolía que te fueras.
La cagué, sí, y antes de que me diera cuenta cerraste los ojos y no los volviste a abrir, desde ese momento sé que ves a través de mi y vives mis logros incluso con más alegría que si estuvieras a mi lado dándome la mano. 
Vuelve aunque sea un instante, solo me sentía completa a tu lado.. 

lunes, 11 de diciembre de 2017

💥

Los días soleados. Lluviosos. Los buenos y malos. Las sorpresas. Los viajes planeados. Las comidas y cenas. Las noches, las tardes y las madrugadas. Los regalos. Los detalles. Las películas y las series acurrucados en el sofá. Los momentos que tenemos de cantar y hacernos felices. Los sueños que queremos cumplir juntos. Reir. Aprender. Abrazar y besar (nos). Los mensajes. Las miradas que hablan por si solas. La magia (nuestra). Verte peinado, desnudo o tapado hasta arriba con una manta. Las manos entrelazadas. Hacer el tonto, pero más el amor. Porque contigo todo. Nosotros infinitos. 
Pero sobretodo, el presente y el futuro. El que nos espera y el que tenemos.

-нуль два

viernes, 6 de octubre de 2017

Pre(pro)siciones.

¿Qué te apuestas a que te quiero más que tú a mi,
ante todo pronóstico
bajo cualquier concepto
Y no cabe duda que nunca dejaré de hacerlo.
Con lo que tengamos que soportar,
Contra cualquier imprevisto
Y de cualquier manera posible
Porqué desde que te conocí lo hago
Y en cualquier momento de nuestra vida lo seguiré haciendo
Sea entre las sabanas
O hacía cualquier destino al que vayamos
Y hasta que mi corazón diga basta,
Pero para siempre.
Porqué por fin te he encontrado
Y segun mi propio criterio
Sin ningun tipo de pero
Sobre cualquier otra persona
Y tras las dudas que te puedas formular, te quiero con todas las pre(pro)siciones que puedas imaginar.

martes, 5 de septiembre de 2017

A tí.

Por aparecer en mi vida y hacerme sentir el cosquilleo del que hablan tantos.
Por hacerme ver que lo que menos esperas es lo que más te acaba gustando.
Por conseguir que seis horas se conviertan en treinta minutos.

A tí
Por tantas sonrisas y tantos besos.
Por tantos planes que queremos hacer y lograremos.
Por que gracias a tí me he dado cuenta que no debo tenerle miedo a volver a intentarlo y arriesgarme.
Por darme cuenta de lo bonita que es la vida al compartirla contigo.

A tí
Por tanto en tan poco.
Por lo que ha pasado y pasará.

A tí
A mí
O a un nosotros.



jueves, 27 de abril de 2017

Records.

Vaig tornar al lloc on tot va començar. L'ambient era com el d'aquell dia: el mar estava en calma, silenciós, els ocells s'escapolien entre els núvols i els vaixells navegaven damunt l'aigua tranquil•la. Estava asseguda al banc on sempre ens trobàvem. Encara es podia veure el suau relleu del meu cor mal dibuixat enllaçat amb els teu pols maldestre composant la promesa més fugaç que mai m'havien fet. Malgrat el nostre petit amagatall no hagués canviat, jo ja no era la mateixa. Em vas fer miques com un paper on era escrita la nostre història, la qual mai vam poder acabar.

lunes, 10 de abril de 2017

Preguntas a respuestas.

Estar buscando respuestas sin saber las preguntas, o sí, sí se saben, pero no tenemos valor a pronunciarlas, supongo que por tener miedo a algo nuevo, o porqué en el fondo sabemos que perderíamos lo que ni tenemos. Encontrar las respuestas que no queremos saber, es irónico, al estar acostumbrados a responderlas nosotros mismos podríamos saber que pasará, hasta el momento donde no solo te interesas tú, sino quien realmente las tiene que responder o preguntar. Es ese el instante donde encuentras las respuestas a lo que te llevabas cuestionando desde que empezaste a plantearte la vida.

Ya no más o ya no más miedo?

Y volvió a pasar, promesa tras promesa diciendo que ya no te harían más daño, hasta que aparece jurando que esta vez sería diferente, te lo crees o eso intentas, vuelven las mismas preguntas sin poder pronunciar, mismos miedos que no puedes superar, tantos por qués en forma de pregunta pero no de respuesta, estar apagada y que todo vuelva a empezar, sin saber que pasará o como acabará, volviendo a arriesgar por alguien sin tener por seguro nada.
Y ya no es miedo a intentar y fallar, es miedo de querer, de que te quieran, que te quieran bien, que te hagan sentir especial para luego dejarte como un cristal despues de haber caído, el hecho de querer pero no poder, de confiar sin darte a conocer del todo, volver a sentir esa ilusión, esa sonrisa al llegar a casa, pequeños detalles que te hacen dar cuenta de que no hay nada bueno sin algo malo al lado y ahí es donde tienes que decidir en si ya no más o en si ya no más miedo.